Het leven als experiment – portret Kim Verweij
Delen
Kim zou rechtstreeks uit een nieuwe Nike-reclame kunnen lopen. Of op het podium kunnen staan naast Emile Ratelband. Sterker nog, waarschijnlijk vinden veel mensen Kim een stuk leuker dan Emile. Want ze is oprecht enthousiast, wil steeds nieuwe dingen leren en doen, of ze nu op haar plaat gaat of niet.
Ze deed de pr en woordvoering voor een partij in de Provinciale Staten van Overijssel, had een succesvol bedrijf waarmee ze sales uit handen nam van andere ondernemers, werkte lange tijd als zelfstandig tekstschrijver en bij haar Whatsappprofiel staat de passende uitdrukking ‘Better an OOPS than a WHAT IF’. Toch heeft Kim zichzelf dit jaar opnieuw uitgevonden. Ze stortte zich op haar bedrijf Tekstival, waarmee ze als tekstschrijver sociale verhalen in de spotlights wil zetten.
Maar toen kwam daar die ene geweldige klus voorbij, bij het LSA; een vereniging van actieve bewoners die zich inzetten voor hun wijk of buurt. Tijdens het schrijven van de vacature voor haar opvolger besefte ze dat ze deze kans moest pakken, omdat de vacature alles wat ze belangrijk vindt in zich had. Vijf dagen later tekende ze haar jaarcontract.
Gewoon doen, niet twijfelen
‘Als er één reden is om het wel te doen, dan doe ik het. Geen beren op de weg, maar gewoon uitproberen. Waarom zou je dat niet doen? Hoe meer je experimenteert en hoe meer het fout gaat, des te meer je leert.
Ik heb de instelling ‘ik doe het gewoon’, niet twijfelen, maar gaan. Natuurlijk maak ik ook wel eens een verkeerde keuze of gaat er iets fout. Daar mag ik van mezelf best wel even van balen. Even huilen en denken ‘dit was het dus niet’. En daarna sta ik weer op en ga ik weer fris verder. Ik blijf er niet in hangen, maar ga weer door. Dit heb ik echt van mijn moeder geleerd; als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het kan.
Dat is privé trouwens wel wat lastiger dan zakelijk. Ik stop veel energie in mijn werk en kan dan makkelijker denken ‘het is nu wat het is’. Misschien is het nog niet perfect, maar daar neem ik genoegen mee. Een spelfout of een verkeerde link, dat los je toch zo weer op? Dan herstel je het en is het weer goed. Daar kan ik dus echt niet wakker van liggen. Dat komt ook omdat ik van mezelf weet dat ik altijd enthousiast ben over het onderwerp waarover ik schrijf. Mijn werk is goed, ik heb vertrouwen in de kwaliteit die ik lever. Dat geeft me zelfvertrouwen en ik kies mijn werk er ook bewust op uit. Ik doe alleen opdrachten waar ik echt goed in ben. Beter veel van weinig, dan weinig van veel. Ik richt me dus op de paar dingen die ik heel goed kan, in plaats van op 100 dingen waar ik minder goed in ben.
En natuurlijk is het niet altijd alleen maar zonneschijn. Ik kan heel slecht tegen onrecht. Vooral als iemand iets over mij zegt wat niet klopt. Dat voelt zo onrechtvaardig, daar kan ik dan best wel eventjes last van hebben. Je kunt er ook zo weinig tegen doen. Maar ook daar leer je weer van. Ik probeer me steeds minder van iemand anders aan te trekken, want waarvoor zou ik me door een ander laten leiden? Ben ik dan niet goed genoeg? Ik zie het leven als experiment en kan dus van alles uitproberen. Gaat het niet linksom, dan kies ik wel weer voor rechts. Of neem juist een haarspeldbocht een hele andere kant op.
