1000-en-1 nacht(merries)
Delen
Stuiterend zitten ze in de auto. ‘Zijn we er al bijna?’ ‘Over hoeveel minuten zijn we er?’ ‘Hoe lang duurt het nog?’ Dat de regen met bakken uit de hemel komt, lijkt ze niet te deren. Geen besef dat de regen die nu op de auto klettert, straks op hun hoofden valt. Ze hebben een regenjas, ze hebben er zin in, dus hoe sneller we er zijn hoe beter.
Ondertussen checken wij om de 3 minuten Buienradar en proberen uit alle macht een ‘we zien wel’ houding aan te nemen. Alleen zijn wij geen ‘we zien wel’ stel, meer een ‘we weten het graag zeker, dan kunnen we ons daar op voorbereiden’ stel. Eén keer per jaar gaan we met z’n viertjes naar de Efteling en tot nu toe hebben we altijd heerlijk weer gehad. Alleen vandaag ziet het er dus niet zo rooskleurig uit. Ik kijk snel nog even welke binnen attracties er zijn en dan gaan we ervoor.
Door de regen haasten we ons naar attractie nummer 1: ‘de Fata Morgana’. Dan beginnen we onze dag in ieder geval lekker droog. Voor mij en Maarten is het alweer heel wat jaartjes geleden, voor de meisjes is het de eerste keer. Natuurlijk heb ik ze al een beetje voorbereid. Het is best een spannende en duistere bootrit door de sprookjes van 1000-en-1 nacht. Maar op dit moment zijn ze nog stoer en rennen opgetogen naar de rij.
In het bootje kruipen ze snel op schoot. We varen door de donkere tunnel met de onheilspellende muziek. Het begin is nog leuk en opwindend. We zien de tovenaar, de slangen boven onze hoofden en dan door naar de bedelaar en een man die zijn kies laat trekken bij de tandarts. Na een paar minuten wordt het echt spannend. Naast alle pracht en praal, de rijke sultan met zijn indrukwekkende tijgers en weelderige buikdanseressen, zien we ook veel armoede. Enge beesten, kerkers, dieven en ander gespuis. De grote reus met zijn enge ogen die ons woest aankijkt. ‘Is het echt mama? Het is toch niet echt?’ Zijn het poppen, mama?’ Ik leg uit dat het maar een verhaaltje is en dat wat ze zien niet echt is, maar het helpt niet veel. De jongste begint hardop te huilen en bij de oudste zie ik ook al een paar tranen over haar gezicht rollen.
Opgelucht stappen ze uit de boot. Tijd voor iets anders, iets leuks, iets ontspannends. Gelukkig wordt het langzaamaan droog en kunnen we ook de buitenattracties uitproberen. Niet dat ik er heel veel van zie. Terwijl de oudste alle achtbanen afgaat met haar papa, doe ik een rondje ‘Droomvlucht’ met de jongste. En nog een en nog een. In totaal maken we samen 7 rondjes door de wereld van de elfjes, sterren, bloemen en glitters. En net zoveel rondjes in de draaimolen. En vermijden zo alles wat spannend en eng is.
Op weg naar de uitgang hebben de dames wel weer moed verzameld. Als we langs de ‘Fata Morgana’ lopen, willen ze het toch nog een keer proberen. Ze weten nu wat ze moeten verwachten, dus hoe eng kan het nog zijn? En terwijl alles in mij zegt ‘dit moeten we niet doen’, stappen we toch weer in het bootje.
De oudste houdt zich groot, maar de jongste lijkt meteen te zijn vergeten dat het ronde nummer 2 is en gaat compleet op in het spannende verhaal. Al snel begint ze te sniffen en duikt in mijn jas. ‘Is het voorbij, is het eindelijk voorbij?’, roept ze als we er bijna zijn. Daarna stapt ze overstuur uit; ‘nooit meer, ik doe dit nooit meer’ en ‘dit is de rotste dag van mijn leven!’
Dat ze haar angsten heeft proberen te overwinnen, dat we trots op haar zijn, het doet haar helemaal niks. De Fata Morgana is stom, deze dag was stom, ze wil nooit meer zoiets engs ervaren. Geen komma, geen maar, gewoon een dikke vette punt. En ik kan haar alleen maar gelijk geven. Je hebt het geprobeerd en het is niets voor jou.
Waarom jezelf tarten om het te blijven proberen? Waarom jezelf per se moeten overwinnen? Nu, op dit moment in het leven wil je het gewoon niet doen. En dat is helemaal oké. Lekker in je comfort zone blijven zitten en wie weet hoe je er over een paar maanden of jaren naar kijkt. Het leven beweegt, dus jij uiteindelijk ook. En of je nu wel of niet op zoek gaat naar de thrill, je bent goed zoals je bent.
