Tien jaar, tien jaar en twee kinderen verder, een wereldreis, een burn-out, een nieuw huis, voor mezelf begonnen. Sommige dingen zijn veranderd, andere hetzelfde gebleven. Het verdriet is anders, het iedere dag huilen is niet meer, de mooie en fijne herinneringen hebben die plek overgenomen. Natuurlijk komt het op sommige momenten weer keihard binnen, maar met alle ballen in de lucht, geef ik het simpelweg niet vaak de ruimte of tijd.

Maar vandaag is het anders, deze week is het anders, de aanloop naar deze dag is anders. Ik weet ook niet waarom. Alsof die tien echt zo’n verschil maakt, alsof die zo anders is dan de negen of de zeven of de vier. Toch word ik al een paar dagen overweldigd door het gemis, door de pijn. Alsof mijn hart opeens weer openstaat en er alleen nog maar plaats is voor het rauwe verdriet. De opgekropte vulkaan is opengebarsten en stroomt alleen nog maar tranen van gemis.

Jij was het die me begreep, bij wie ik mezelf nooit kon verbergen, aan wie ik mijn ware gezicht kon laten zien, die altijd diepgang gaf aan ieder gesprek. Je begreep mijn kronkels en onzekerheden en had altijd weer wijze woorden om het beter te maken. Met je onuitputtelijke steun, je lieve kaartjes en sms’jes was je de knuffel die ervoor zorgde dat ik minder bang was in een donkere nacht. Je gaf me het gevoel dat de zon wel weer zou gaan schijnen, ook voor mij of juist voor mij. Je was de toegewijde en attente vriendin die ik nodig had.

Nu ik de hele week bezig ben met jou en deze dag en de ode die ik voor je wil schrijven, komt het pas bij me binnen. Ik mis niet alleen jou en je mooie lach, je eerlijkheid, onze gesprekken, het delen van dromen, de intensieve vriendschap die we hadden. Ik mis de echte verbinding met iemand, een beste vriendin. Ik had je zo hard nodig de afgelopen tijd, jouw woorden, jouw interesse, jouw geloof in mij. En ik had zoveel momenten met je willen delen, het moeder worden, het opnieuw beginnen.

Nu klinkt het alsof onze vriendschap bestond uit zware gesprekken en donkere gedachten. Terwijl we zoveel avondjes dansen, naar de kroeg, een festival, kopjes koffie in de zon, op zoek naar verhalen, samen zeuren en zeiken op iedereen en niemand, gesprekken over politiek en kunst, hebben gedeeld. Je gaf mijn leven extra sjeu. Al was het de laatste jaren wel zwaar, soms heel erg zwaar. Toen de leuke, ontspannen studietijd overging naar korte of lange opnames, naar teleurstelling, eenzaamheid en verdriet.

In een wereld die maar voorbij raasde en waar iedereen om je heen in opging en moeiteloos van leek te genieten, stond jij een beetje stil. Onbegrepen, want niemand snapte echt waartegen je moest vechten. De oplossing leek immers zo simpel en logisch. Maar het ging niet, hoe hard je ook vocht, hoe hard je je best ook deed. Alsof je dit zou willen. Ook jij droomde van een leven vol gezelligheid, avondjes op stap, een festivalletje hier, een concert daar, reizen, liefde, geluk.

Het is niet gelukt, het is me niet gelukt om je te redden, hoe graag ik dat ook had gewild, hoe hard ik het ook heb geprobeerd. Maar soms kun je het niet oplossen, hoeveel liefde en warme woorden je ook geeft. Als je het voor mij, of iemand anders die je liefhad, had kunnen doen, dan had je het gedaan. Maar de souffleur op je schouder bleek sterker dan alle liefde.

Onze laatste middag samen, daar in de tuin, heb ik het nog geprobeerd. Heb ik nog dingen bedacht die je zou kunnen doen om beter te worden. Probeerde ik je nog een mooie toekomst voor te stellen, iets waar je naartoe zou kunnen leven. Maar het ging al zo slecht met je. Je wilde zo graag, maar het ging niet meer, je lichaam was op, ook al was je geest nog niet klaar. Bij de auto nog een warme, breekbare knuffel en toen wist ik het, ik voelde het en jij ook. Het was de laatste keer. Ik weet niet hoe het me is gelukt om je los te laten en de auto in te stappen. Maar ik heb het gedaan. Je laatste woorden tegen mij nog nagalmend ‘Claire, je ziet het niet, maar je bent echt prachtig’. Je was de vriendin die ik nodig heb en ik mis je.