Ik was 13 jaar toen mijn beste vriendinnetje overleed. Had nog nooit de dood van dichtbij meegemaakt, zelfs mijn grootouders en cavia leefden nog. Deze dood was niet voorzien, kwam volkomen uit het niets, gestorven in haar slaap. Nachten heb ik wakker gelegen, met een nachtlampje aan, want als de dood kan komen in je slaap, kun je nooit meer met een rustig gevoel je ogen sluiten. Dit was zo’n levensbepalend moment, zo’n moment in een film dat alles anders wordt, maar niet per se beter.

 Van vrolijk, dominant, standvastig en onbezorgd kind, werd ik een onbereikbare puber. Misschien was ik dit sowieso wel geworden, ook zonder de dood van Rianne. Maar het voelt als een omslagpunt. Ik weet nog hoe ik de rouwkamer binnenliep, ik wilde er helemaal niet zijn, de dood is immers iets beangstigends. Maar ik werd vastgepakt door haar broer en geleid naar de kist waar ze lag. En het was prachtig, het leek of ze sliep; rustig, sereen en gelukkig. Misschien kwam het ook door haar familie, die zo kalm bleef, verdrietig natuurlijk, ze gingen kapot van verdriet. Maar ze hielden zich vast aan hun geloof en dat gaf zoveel troost. Althans in het begin, daarna werd ik boos, heel erg boos, maar had niet de tools om hier iets mee te doen. En een puber dus, een meisje van 13, zo treffend bezongen door Paul van Vliet.

 Het hielp niet dat the universe nog niet klaar met me was, de dood bleef me achtervolgen (zo voelde het dan, ik was immers een puber die alles op zichzelf betrok). Eerst de cavia, al 8 jaar een warme vriend, de dag na mijn verjaardag laten inslapen. Een paar maanden later de moeder van een vriendin, niet onverwacht trouwens. We waren samen naar een voorstelling en ik had de pieper van mijn vader mee. Als het heel slecht met haar moeder zou gaan, werd ik opgepiept en moesten we zo snel mogelijk naar de auto komen. Tegen het einde van de voorstelling ging de pieper, maar mijn vriendin wilde niet weg. We hebben de voorstelling afgekeken en zijn toen met de rest van het publiek langzaam naar buiten geschuifeld. Onbegrijpelijk natuurlijk, mijn vader in de stress in de auto, snel naar Hoofddorp. Die avond is haar moeder overleden.

 Ik heb haar één keer zien huilen, de volgende ochtend, toen ze haar fiets kwam halen. In de armen van mijn moeder vond ze troost, daarna sloot ze zich af. In ieder geval van mij. Ze werd bevriend met de grootste bitch van school en samen (al bleef zij altijd op de achtergrond) hebben ze een redelijk succesvolle poging gewaagd om mij kapot te maken. Mijn onzekerheden te voeden, ervoor te zorgen dat ik liever niet naar school ging, bang op het schoolplein, bang tijdens gym, bang om nieuwe kleren aan te trekken, bang om mijn mond open te doen.

 Als je zo onder een vergrootglas ligt, wil je niets liever dan verdwijnen. Dus maakte ik me klein. En ik denk dat dit zelfs nog een grotere impact heeft gehad op mijn leven dan de dood van Rianne. Al kan ik ze niet los van elkaar zien. Vanaf dat moment heb ik altijd keihard mijn best gedaan om de perfecte vriendin te zijn. Altijd de juiste woorden, altijd volledige interesse in de ander, een toegewijde en attente vriendin. Mezelf op een lagere plaats zettend. Daar heb ik hard voor gewerkt. En ik heb ook altijd vriendinnen gehad, zelfs op de donkerste momenten, was ik omringd door meisjes die ik als vriendin beschouwde. Daar hoefden zij dan ook niet hard voor te werken, dat deed ik wel voor ze.

En zo is het lange tijd gebleven, niet alleen in vriendschappen en relaties, ook in liefde en werk. Als je jezelf niet uitspreekt, ontstaat er ook geen conflict. En als je geen conflict hebt, blijf je lief en aardig. Kan niemand echt iets van je vinden. Lekker veilig natuurlijk. En who cares of het goed is voor mezelf, veiligheid voor alles. En zo raak je jezelf in rap tempo kwijt. Zeker na het krijgen van twee fantastische dochters, die ook nog eens niet de beste slapers zijn. Die hebben een hele vaste nummer 1 positie in de Claire-lijst. Na hun komst ben ik wereldkampioen wegcijferen geworden. Een prestatie die helaas geen gouden medaille opleverde, maar wel een dikke burn-out. En nee, niet zo eentje die je leven verrijkt met allemaal belangrijke lessen of die je bijstaat in je innerlijke reis om te worden wie je echt bent (brrrrrrrrrrrr). Nope, gewoon eentje waarmee je kneiterhard rock bottom gaat en waar je heel langzaam weer uitkomt. Die ik niet per se nodig had om eindelijk ‘mijn hart te kunnen volgen’, zonder was dat ook wel gelukt.

 Voordat je nu denkt dat ik iemand ben die altijd zielig en depressief in een hoekje zit weg te kwijnen en zo min mogelijk interactie heeft met mensen. Zo erg is het nou ook weer niet. Er zijn zeker mensen bij wie ik me kan uitspreken. Mensen die beukend of juist subtiel door mijn veilige schild heen prikken. Ik denk zelfs dat Maarten, mijn lief, hard moet lachen als ik word weggezet als muurbloempje. Met hem kan ik hele pittige en temperamentvolle discussies voeren (omdat hij zich niet laat overtuigen, heel irritant) over onderwerpen ver of dichterbij het hart. 

Maar toch is het praten over de dingen die echt belangrijk zijn, die er echt toe doen, moeilijk. Het is kwetsbaar om te delen hoe je je voelt; over jezelf, over de ander, over je dromen, over je verdriet, over de situatie waarin je je nu bevindt. Pas nu ik voor mezelf ben gaan schrijven durf ik me meer te uiten, de meest kwetsbare dingen met de buitenwereld te delen (zeg nou zelf, dit zelfportret is alles behalve lichte kost). Door te delen voel ik me minder eenzaam in mijn verdriet, voel ik me gezien, omdat anderen het herkennen en maak ik weer verbinding. En dat is, voor mij, de enige echte weg naar boven, om alle shit achter me te laten en me weer heel gelukkig te voelen.

Words matter en daarom schrijf ik ook persoonlijke verhalen, voor mezelf én voor een ander. Omdat ik weet hoe belangrijk woorden zijn op die cruciale momenten in het leven. En hoe moeilijk het kan zijn om deze te vinden en uit te spreken. Omdat je er zo graag voor de ander wilt zijn, omdat je niet het verkeerde wilt zeggen, omdat je niet zonder woorden wilt zitten op de momenten die er echt toe doen. Omdat je met woorden kan laten zien wie je bent of wie de ander voor je is. Words matter, daarom.

Dat is ook de reden dat ik mijn ziel en zaligheid op LinkedIn gooi. Die persoonlijke, soms kwetsbare verhalen zijn de verhalen die het dichtst bij me staan, waar ik uren naar kan luisteren en die ik het liefst lees en schrijf. Daarom ga ik vanaf nu regelmatig op LinkedIn een portret delen van een persoon die ik heel inspirerend vind. Om hoe ze in het leven staan. Om wat ze hebben bereikt. Om wat ze hebben meegemaakt. Om wie ze zijn. 

En dan moet je dus ook zelf met je billen bloot. Niet omdat ik mezelf nou zo ontzettend inspirerend vind, maar omdat ik van een ander vraag om zichzelf open te stellen aan mij. En dat is soms best een beetje (of een boel) kwetsbaar, I know the feeling. Maar ook al is het eng, spannend en oncomfortabel, het laat wel zien wie je bent. En dat kan je alleen maar heel veel moois brengen.