Een serieuze leegloper, zo kan ik me na vandaag wel noemen. En dan bedoel ik niet verbaal (al ben ik soms best lang van stof) of op een lanterfanterige manier (kan ik trouwens ook best zijn). Nee, ik ben een enorme leegloper als het gaat om energie, mijn energie.

Deze week had ik een ontzettend tof gesprek over mijn bedrijf. Een best intensief gesprek ook, met goede vragen en stof tot nadenken. Tijdens het gesprek was ik on top of my game. Ik zat er echt lekker in; geïnteresseerd, maakte veel grapjes, zat er vief bij en was nog best scherp ook. Ik genoot van de interactie en voelde me top.

Maar zodra de laptop was dichtgeklapt, BAM, was ik leeg. Alsof ik een ballon was die te hard is opgeblazen dan knapt. Nul energie, ik kon alleen maar verlangen naar het dekentje op de bank en complete rust. Het leuke gesprek van net, kon ik zelfs niet meer delen met mijn lief. Het was over en uit met me.

Nu is dat misschien een tikkie overdreven, met kinderen die uit school moeten worden gehaald, speelafspraakjes en toch nog even snel die laptop open, bikkel ik me wel door de ergste vermoeidheid heen. Ik geef er niet aan toe, maar lord, wat zou ik dat graag wel doen.

En het was natuurlijk niet de eerste keer, realiseer ik me nu. Ik heb dit eigenlijk best wel vaak. Na gesprekken met collega’s, trainees (toen ik nog trainingen gaf), klanten en andere schrijfgekkies. Maar dus ook bij vrienden en familie of juist bij wildvreemden. Alsof ik mezelf compleet geef aan de situatie, het gesprek, de ander. En daardoor in noodvaart richting de min 10 ga. Maar dat merk ik natuurlijk pas als het gesprek voorbij is en ik driftig op zoek moet naar de dichtstbijzijnde laadpaal. Zo niet fijn, maar doseren lijkt me niet te lukken.

Want hoe doseer je enthousiasme, oprechtheid, het altijd nieuwsgierig zijn naar de ander en zijn verhaal? Ben ik bezig met aardig gevonden worden? Probeer ik te veel van mezelf te laten zien (ik ben dus echt heel leuk)? Of ben ik gewoon een jonge hond die niet beter weet en kan?

De snelste dokter op aard (Google) geeft in ieder geval vooral suggesties over verschrikkelijke ziektes, tips om overprikkeling tegen de gaan en knalt dan door naar analyses over persoonlijkheden. Maar het is nou niet zo dat ik sta te stampen in een drukke club of met tiendduizend man richting het Museumplein loop op Koningsdag. Het is gewoon een gesprek. Vaak leuk, soms iets minder. But it’s just talk. 

Wat denken jullie? Is het een kwestie van accepteren (this is me!)? Of een zal ik toch een queeste starten naar energiegevers- en nemers? Ik ga nu eerst even uitzoeken hoe ik vlotjes bij die snellader kom. Want ik ben dan wel een leegloper, ik strand liever niet op de snelweg.