Ik voelde het al, één blik en mijn onderbuik zei nee. Bokito op de rots, de gladde look van een arrogante ondernemer: hippe bril, haartjes naar achteren, halve baard verzorgd maar niet te, strak jasje, maar toch niet te serieus want spijkerbroek en shirt. Het type kwast, praatjesmaker, ik leg het je wel even uit meisje. In het begin had ik nog staan praten met een vrouw, gewoon fijn, een dialoog, geen moeilijk gedoe, geen verkooppraatje, maar oprecht geïnteresseerd zonder bijbedoelingen. Daarna een introductie, relaxed, klein praatje, rustig aan beginnen. Niet wetende dat Bokito erbij hoorde, hij werd geroepen en ik kon geen kant meer op. Wat doe je dan? Vluchten? Nergens om naar toe te gaan, want ik kende niemand. Dus deed ik wat ik altijd doe; een open blik, op zoek naar een klik, vragen stellen en geïnteresseerd zijn, gewoon mijn lieve, charmante ik. 

Ik bleef zo dicht mogelijk bij mezelf, stond klaar in de hoek, geen mogelijkheid meer om weg te komen, dus incasseren. Rustig wachten op de klap. En dat duurde natuurlijk niet lang. “Waar is je pitch? Je moet jezelf toch verkopen, waarom ben je hier anders?” begon hij. “En ook geen visitekaartje? En hoorde ik je net ‘bedrijfje’ zeggen? En ook nog eens dat je net begonnen bent?” Hij schudde met een van afkeuring en neerbuigende goedwillendheid druipend hoofd. Ik haal mijn schouders op en probeer het weg te glimlachen. Ja en amen, dan is het hopelijk snel voorbij. Dan iemand die te “hulp” schiet, ‘ze is een supergoede tekstschrijver, heb jij niemand nodig, zij kan het voor je doen.’ Oh tuurlijk, dank je wel. Nu ik ook nog eens niet voor mezelf opkom, denk jij dat het handig is als jij het voor me doet. Dat maakt het natuurlijk meteen een stuk krachtiger, NOT. Ik zink alleen maar dieper in het moeras. 

En dan, het was te verwachten, de ik leg wel even uit hoe het moet meisje. De ga op zoek naar 10 keer een nee. Maak met iedereen een praatje en wees teleurgesteld als iemand ja zegt, want je wilde 10 keer nee. De dood of de gladiolen worden nog eens afgestoft en de zonder actie gebeurt er niets, je wilt toch een succesvol bedrijf? Dan de absolute uitsmijter. ‘Je bent zeker geen kostwinnaar’. En ik? Ik accepteer ondertussen de steken, duik niet weg maar laat me vol raken. Hoe ik het doe of wil doen, waar ik voor sta (wat dat dan ook mag zijn) is niet goed genoeg, zoveel is duidelijk. Het lukt me niet om in de verdediging te gaan, voor mezelf op te komen of om gewoon weg te lopen. Gewoon blijven staan en incasseren, niet terugslaan want ik weet niet waarmee. 

Na dik anderhalf uur is het voorbij. Bokito moet naar de volgende apenrots en ik ga naar huis. Genoeg energie verspeeld, veel geleerd, nog meer geïncasseerd en één waardevol idee in the pocket waar ik echt iets mee kan. Dankzij Bokito, dat dan weer wel. Zijn visitekaartje leg ik onder in een la. Mijn grenzen laten overschrijden, verdediging 0, maar de overtuiging dat het ook anders kan blijft overeind. Ik ben wel klaar met de tijd van rotsen. Kom maar naar beneden, there is another way. Eentje van empathie, luisteren, respect, je verdiepen in de ander en elkaar steunen. Hopelijk kom ik de volgende netwerkborrel een leuke kudde olifanten tegen, kunnen we tenminste samen die rots omverduwen.