Eyeopener, na eyeopener, mijn lieve Write Clubbers zijn on a roll. Een jaar therapie levert waarschijnlijk minder inzichten op dan zij me nu geven. Volledige aandacht voor mij en de struggles die ik even heb. En toch, toch kijk ik naar de klok. Over 10 minuten moet ik weg, tijd zat. Nog 5 minuten, zal ik ze onderbreken of toch wacht, ja hij is aan het afronden. Oké, oké nog 2 minuten, maar dan ga ik het nog redden.

5 minuten later ronden we echt af. Ik race naar beneden, snel plassen, jas, tas, telefoon. Nog even snel een briefje om een inzicht op te schrijven, voordat ie vervliegt. ‘Ik hoef niet de perfecte moeder te zijn, alleen een leuke en lieve’. Ook van toepassing trouwens op het schrijven, het ondernemen, het huishouden, het partner zijn, vriendin, zus en dochter. De lat niet te hoog leggen, want die bereik je toch nooit. Perfect is geen streven, goed is goed genoeg.

Mooie gedachten, mooi inzicht, meteen negeren en weer door met de oneindige strijd.  

Ik fiets de longen uit mijn lijf en sjees om 12.02 uur de school binnen. 2 minuten te laat, maar ze zijn al begonnen. Als ik de klas van mijn jongste binnenloop, zit ze te huilen aan haar tafeltje; ‘ik dacht dat je niet meer kwam’. Een knuffel, een kus en dan doet ze weer netjes mee met de andere kinderen. Ze lezen de rijtjes op van het digibord en na afloop durft ze zelfs een rijtje in haar eentje op te lezen.

‘Wat knap van jou schatje, ik ben echt trots op je. Maar ik moet nu wel even naar de klas van je zus, zij wil ook dat ik kom kijken’. Weer een knuffel en ik haast me naar groep 5. Daar een stuk minder drama, maar wel enthousiast, want natuurlijk wil de oudste ook aandacht, is het ook voor haar leuk dat haar mama komt kijken. Nog 3 minuten voor de bel en toch weer snel terug naar groep 3. De jongste zit weer te huilen aan haar tafeltje en blijft huilen tot we bij de fietsen zijn. Waarom is moeilijk te verstaan door het snikken heen. Maar uiteindelijk fietst ze toch vrolijk naar huis, op naar een croissantje met jam.

De perfecte moeder was ik even niet. Wel een lieve, maar dat neemt de teleurstelling natuurlijk niet weg. ‘Ik dacht dat je niet meer kwam’, komt natuurlijk recht in mijn hart als alle-ballen-hoog-houdende-moeder-die-toch-dingen-voor-zichzelf-probeert-te-doen. Had ik het gesprek moeten afbreken? Die ontzettend nuttige inzichten moeten overslaan? Om op tijd bij het schoolplein te zijn, om mijn kind niet teleur te stellen? Natuurlijk weet ik het antwoord, complete opoffering voor een ander is not the way to do it. Dat heb ik al eens uitgeprobeerd en zo diep wil ik niet nog eens gaan.

De inzichten, ze zijn er, het zelfkritische, altijd willen leren, de expert willen zijn, check, check, dubbelcheck. Het toepassen, het loslaten, het oké vinden om te falen, iets fout te doen, te vallen en weer op te staan, not so much. Dat schijn je te kunnen leren; jezelf gunnen om los te laten, fouten te maken, het niet perfect te doen. Zonder goeroes, boeken, psychologen en Ted Talks.

‘Je hoeft niet perfect te zijn, je hoeft het niet perfect te doen’, een nieuwe mantra in mijn hoofd. En toch kan ik alleen maar denken, fuck dit verhaal had een beter einde verdiend.