Twee lege schriften, niet van die kleintjes, nee allicht niet. Van die grote A4, lekker veel ruimte want ik zou het deze zomer wel even gaan fixen. Mét een kek printje natuurlijk, want het wel moet leuk zijn. Is ook leuk, zo’n zomer vol inspiratie. Rust aan mijn hoofd, boekjes lezen, beetje de natuur in, uitrusten en dan de onvermijdelijke, overstromende vloed aan de grote I. Hoef je niets voor te doen, het stroomt en het stroomt. Om na de vakantie volle bak te knallen met allemaal geweldige, nieuwe ideeën.

Je voelt hem al, vakantie voorbij en de schriften hebben alleen de onderkant van mijn tas gezien. Nooit opgepakt, zelfs een beetje genegeerd, want alleen al een blik op de lege regels zou toegeven aan de enorme teleurstelling voor het ontbreken van.

Heb je dan niets leuks meegemaakt? Je laten betoveren door een kleurige vlinder, arrogant fladderend over versgebakken croissants? Je laten overweldigen door de enorme weidsheid en frisse lucht van een grote vlakte? Je laten fascineren door de indrukwekkende sterrenhemel die schittert in je ogen? Mwah, soort van wel maar ook weer niet. Blijkbaar niet genoeg om een bruisend betoog neer te kalken in die kekke schriftjes.

Ook nu ik dit stukje zit te pennen, slaat de twijfel toe. Is het nuttig, leesbaar, doe je iets goeds of fijns voor de ander? Of is het loze ruimte, vervuiling van het wereldwijde web? En maakt dat dan iets uit? Zelf Mathilde (Santing, je weet wel van dat nummer over… juist) lijkt me vandaag niet te kunnen helpen aan een shotje van het gewilde goed waar ik zo naar loop te smachten.

Dus na een inspiratieloze zomer, vol leuke en minder leuke events, geef ik mezelf maar weer een schop onder de kont. En start weer bij Write club om mezelf te dwingen in ieder geval één keer per week een kleine shout out naar de wereld te geven. Vanaf nu ga ik mezelf onderdompelen in de wereld van de drie grote R’s. En hoop ik vooral wat meer balans, energie en structuur te vinden (brrrrrrrrrrr, I know). Wie wat weet er dan allemaal in verschiet ligt.

Ik ben er weer!